Mr.Muhendis
31.10.2010, 08:46
Şeftali: Ilıman iklim bitkisi olmasına karşılık değişik iklimlere uyum sağlayabilir. Kışın -18°C ve -20°C'lerde yıllık sürgünler ve bunlar üzerindeki gözler zarar görürken, -25°C'de gövdenin bile donduğu görülmektedir. Kayısı gibi erken çiçek açtığı için ilkbahar geç donlarından sık sık zarar görür. Çiçeklenme öncesinde tomurcuklar -6°C ve -5°C'ye dayandıkları halde, çiçekler -3°C'de donmaktadır. Çeşitler içerisinde kış dinlenme isteği açısından önemli farklılıklar bulunmaktadır. Soğuklama istekleri 250-1150 saat arasında değişmektedir.
Vişne: Genellikle yazları sıcak, kışları soğuk olan bölgelere daha iyi adapte olmuştur. Kış soğuklarına karşı oldukça dayanıklıdır. Kirazdan daha geç çiçeklendiklerinden ilkbahar geç donlarından zarar görme olasılıkları düşüktür. Soğuklama istekleri 1000-1200 saat olmasına karşın, "Mont Morency" çeşidinin soğuklama isteği 2650 saattir. Yıllık yağışı 400 mm dolayında olan yörelerde bile sulanmadan yetiştirilebilir.
Kayısı: Kışları nisbeten soğuk, yazları sıcak ve kurak yerlerde yetişir. Meyvelerin yüksek kaliteli olmaları için yaz aylarında hava oransal neminin düşük olması istenir. Aksi halde meyveler Sderotinia spp.'nin neden olduğu çil hastalığına yakalanır. Kış soğuklarına şeftaliden fazla dayanır. Gövdesi -20°C ve -25°C'lere dayanabilir. İlkbahar geç donlarından çok sık zarar görür. Yapılan araştırmalarda tomurcuk kabarması döneminde -15°C, pembe tomurcuk döneminde -10°C ve tam çiçeklenme döneminde ise -5.6°C sıcaklıkların %90 oranında zarara neden olduğu belirlenmiştir. Küçük meyveler -0.6°C'de zarar görürler. Şiddetli sağanaklar çiçeklenme döneminde
döllenmeyi aksatır; seller ise, kökboğazım doldurarak kayısının zamk hastalığına yakalanmasına neden olur. Kayısılar genel olarak + 7°C'nin altında 900-1200 saatlik bir soğuklama isteğine sahiptirler.
Kiraz: Vişneye nazaran kışları daha az soğuk, yazları ise daha az sıcak ve nemli yörelere daha iyi adapte olmuşlardır. Kiraz yetiştiriciliği özellikle kışın sıcaklığın sık sık -20°C'nin altına düştüğü alanlarda başarılı olmamaktadır. Kayısı ve bademden daha geç çiçek açar. Ancak buna rağmen ilkbahar geç donlarından sık sık zarar görmektedir. Tam çiçeklenme döneminde sıcaklık yaklaşık -4°C'ye düştüğünde %90 oranında zarar oluşmaktadır. Kış dinlenme isteği 1000-1700 saat arasındadır.
Erik: Subtropik ile soğuk ılıman iklim kuşağı arasındaki alanlarda yetiştirilebilen, yani farklı iklim koşullarına adaptasyon yeteneği yüksek bir meyve türüdür. Erik çiçekleri, kayısı ve şeftaliden geç açtıklarından bu iki türe göre ilkbahar geç donlarından nisbeten daha az etkilenirler. Ancak Japon grubu erikleri (Prunus simonii ve Prunus triflora) Prunus domestica grubundan 10-15 gün daha önce çiçeklenirler. Bu nedenle, söz konusu türlere ait çeşitlerin yetiştiriciliğinde ilkbahar geç donları açısından dikkatli olmak gerekir.
Eriklerde gövde -20°C ile -25°C'ye dayanabilmektedir. Tam çiçeklenme sırasında sıcaklığın -5°C'ye düşmesi halinde %90 zarar meydana gelmektedir. Kış soğuklama gereksinmeleri genellikle 600-1000 saat arasında olmasına karşın, "Santa rosa" ve "Formosa" gibi Japon grubu çeşitlerin Akdeniz sahil kuşağında başarı ile yetiştirildikleri bilinmektedir.
Erikler, yıllık yağışı 750 mm'yi bulan ekolojilerde sulanmadan yetiştirilebilirler.
Vişne: Genellikle yazları sıcak, kışları soğuk olan bölgelere daha iyi adapte olmuştur. Kış soğuklarına karşı oldukça dayanıklıdır. Kirazdan daha geç çiçeklendiklerinden ilkbahar geç donlarından zarar görme olasılıkları düşüktür. Soğuklama istekleri 1000-1200 saat olmasına karşın, "Mont Morency" çeşidinin soğuklama isteği 2650 saattir. Yıllık yağışı 400 mm dolayında olan yörelerde bile sulanmadan yetiştirilebilir.
Kayısı: Kışları nisbeten soğuk, yazları sıcak ve kurak yerlerde yetişir. Meyvelerin yüksek kaliteli olmaları için yaz aylarında hava oransal neminin düşük olması istenir. Aksi halde meyveler Sderotinia spp.'nin neden olduğu çil hastalığına yakalanır. Kış soğuklarına şeftaliden fazla dayanır. Gövdesi -20°C ve -25°C'lere dayanabilir. İlkbahar geç donlarından çok sık zarar görür. Yapılan araştırmalarda tomurcuk kabarması döneminde -15°C, pembe tomurcuk döneminde -10°C ve tam çiçeklenme döneminde ise -5.6°C sıcaklıkların %90 oranında zarara neden olduğu belirlenmiştir. Küçük meyveler -0.6°C'de zarar görürler. Şiddetli sağanaklar çiçeklenme döneminde
döllenmeyi aksatır; seller ise, kökboğazım doldurarak kayısının zamk hastalığına yakalanmasına neden olur. Kayısılar genel olarak + 7°C'nin altında 900-1200 saatlik bir soğuklama isteğine sahiptirler.
Kiraz: Vişneye nazaran kışları daha az soğuk, yazları ise daha az sıcak ve nemli yörelere daha iyi adapte olmuşlardır. Kiraz yetiştiriciliği özellikle kışın sıcaklığın sık sık -20°C'nin altına düştüğü alanlarda başarılı olmamaktadır. Kayısı ve bademden daha geç çiçek açar. Ancak buna rağmen ilkbahar geç donlarından sık sık zarar görmektedir. Tam çiçeklenme döneminde sıcaklık yaklaşık -4°C'ye düştüğünde %90 oranında zarar oluşmaktadır. Kış dinlenme isteği 1000-1700 saat arasındadır.
Erik: Subtropik ile soğuk ılıman iklim kuşağı arasındaki alanlarda yetiştirilebilen, yani farklı iklim koşullarına adaptasyon yeteneği yüksek bir meyve türüdür. Erik çiçekleri, kayısı ve şeftaliden geç açtıklarından bu iki türe göre ilkbahar geç donlarından nisbeten daha az etkilenirler. Ancak Japon grubu erikleri (Prunus simonii ve Prunus triflora) Prunus domestica grubundan 10-15 gün daha önce çiçeklenirler. Bu nedenle, söz konusu türlere ait çeşitlerin yetiştiriciliğinde ilkbahar geç donları açısından dikkatli olmak gerekir.
Eriklerde gövde -20°C ile -25°C'ye dayanabilmektedir. Tam çiçeklenme sırasında sıcaklığın -5°C'ye düşmesi halinde %90 zarar meydana gelmektedir. Kış soğuklama gereksinmeleri genellikle 600-1000 saat arasında olmasına karşın, "Santa rosa" ve "Formosa" gibi Japon grubu çeşitlerin Akdeniz sahil kuşağında başarı ile yetiştirildikleri bilinmektedir.
Erikler, yıllık yağışı 750 mm'yi bulan ekolojilerde sulanmadan yetiştirilebilirler.